właśnie wychodzi i żeby nie czekała na niego z kolacją. Albo milczał, albo go nie było, jedno i drugie stanowiło dla Maggie jednakową zgryzotę. Jak w nieobecnym niemowie wzbudzić przywiązanie do dziecka? Zaczęła się poważnie zastanawiać, czy najzwyczajniej w świecie nie uciec z rancza: wtedy musiałby, chciał nie chciał, nawiązać kontakt z Laurą. Odrzuciła jednak ten pomysł w obawie, że po jej wyjeździe Ash gotów zrobić coś nieobliczalnego, na przykład oddać Laurę do adopcji, byle się nią nie zajmować. Maggie przeszedł dreszcz na myśl, że dziewczynka mogłaby trafić nawet nie do adopcji, ale do rodziny zastępczej, jak kiedyś ona. „Widzisz siebie w tej małej - to słowa Dixie. - Myślisz, że uchronisz ją przed podobnym losem". Nie powiedziała wtedy Dixie, że nie ma racji, ale też nie potwierdziła przypuszczeń szefowej. A Dixie miała rację. Trudno zresztą było nie dostrzec bijących w oczy analogii. Każdy głupi musiał je dojrzeć. Tricia Dean, matka Maggie, nie umarła przy porodzie, ale równie dobrze mogłaby umrzeć, skutki byłyby takie same. Podobieństwa, niestety, na tym się nie kończyły. Matka Maggie prowadziła jeszcze bardziej lekkomyślne życie jak Star. Miała piętnaście lat, żyła na ulicy, była w ciąży z Maggie i zaczynała eksperymentować z narkotykami. W pół roku po urodzeniu Maggie znalazła sobie alfonsa, który zaopatrywał ją w towar w zamian za usługi. Trzy miesiące później Tricię pozbawiono praw rodzicielskich i Maggie trafiła do rodziny zastępczej. 76 Tricia kontaktowała się z córką, jeśli można to tak określić. Służby socjalne przenosiły Maggie z jednego domu do następnego, ale matka zawsze ją znalazła. Kilka razy udało się jej nawet przekonać ludzi z „socjału", że jest czysta i może zaopiekować się dzieckiem. Tylko kilka razy i zawsze na krótko. W wieku dwunastu łat Maggie na tyle już znała życie, by zrozumieć, że matka jest uzależniona. Z czasem niechęć wobec Tricii zamieniła się w autentyczną nienawiść. Maggie nie mogła spokojnie patrzeć, co Tricia robi ze swoim życiem: przygodne mieszkania-nory, przygodni mężczyźni. Maggie tego nienawidziła. Przede wszystkim nienawidziła matki za jej słabość, za to, że wolała zażywać narkotyki i spać, z kim popadnie, niż zajmować się nią. Umierając, Tricia chciała zobaczyć się z Maggie. Ta początkowo odmówiła, w końcu jednak zgodziła się: postanowiła pójść, pożegnać się, podziękować za matczyną troskę i raz na zawsze zerwać więzy, które zawsze, od samego początku były czystą fikcją. Kiedy zobaczyła wynędzniałą istotę dogorywającą na szpitalnym łóżku, gorzkie słowa uwięzły jej w gardle. Przerażona tym, co zostało z Tricii, przysiadła na krześle